Απάντηση Νο{2} στο "ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ.." από Αθανάσιο Χούτα, απόστρατο Π.Α.

Επειδή Θυμάμαι....

Είμαι απόστρατος Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας και με αφορμή το άρθρο «Να θυμάσαι» θα ήθελα να εκφράσω τις απόψεις μου σε αυτά που παρατέθηκαν.

 Έχοντας υπηρετήσει εικοσιέξι χρόνια στις Ένοπλες Δυνάμεις θυμάμαι, τιμώ και σέβομαι όλους τους Έλληνες,  που αγόγγυστα συνεισέφεραν και συνεισφέρουν στη σύνταξη του υποφαινόμενου και το μισθό όλων των υπολοίπων εν ενεργεία “αντιπαραγωγικών αξιωματικών  και υπαξιωματικών “ των Ενόπλων Δυνάμεων. Η Πατρίδα μας όντως βρίσκεται σε δύσκολη στιγμή και χρειάζεται τη στήριξη του καθενός από εμάς.

Θυμάμαι όμως ότι οι απόστρατοι αλλά και τα εν ενεργεία στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, ποτέ δεν απαίτησαν και δεν διαμαρτυρήθηκαν. Ελάμβαναν πάντα ότι η Πατρίδα τους έδινε από το υστέρημα του Ελληνικού Λαού.

Θυμάμαι, πως η Πατρίδα με σπούδασε δωρεάν, όπως και όλα τα Ελληνόπουλα που ευτύχησαν να επιτύχουν στις εισαγωγικές εξετάσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Θυμάμαι, πως είχα σταθερή “εργασία” για όλα μου τα χρόνια. Συγνώμη, όχι “εργασία” αλλά ΚΑΘΗΚΟΝ. Καθήκον στο οποίο πολλές φορές δεν υπήρχε ωράριο ή αργία, καθήκον που πολλές φορές μας αποστερούσε οικογενειακές χαρές, καθήκον από το οποίο πολλοί συμμαθητές μου και συνάδελφοι δεν επέστρεψαν ΠΟΤΕ στις οικογένειές τους. 

Θυμάμαι, πως η Πατρίδα με αντάμειβε με μισθό μεγαλύτερο από τους ομολόγους γειτονικών χωρών, όπως μάλλον έκανε κατ’ αντιστοιχία και με τις λοιπές παραγωγικές και εργατικές τάξεις.

Θυμάμαι πως η Πατρίδα μου παρείχε διακοπές με χαμηλό κόστος και όχι δωρεάν σε θέρετρα παραθερισμού, που κατασκευάστηκαν και λειτουργούν με κρατικούς πόρους αλλά και με την οικονομική συνδρομή όλων των μελών των Ενόπλων Δυνάμεων μέσω μηνιαίας παρακράτησης από το μισθό τους.

Θυμάμαι, πως η Πατρίδα διέθετε λέσχες για να μπορούν να σιτίζονται πρωτίστως όλοι εκείνοι που δεν επιστρέφουν το μεσημέρι στο σπίτι τους γιατί η “εργασία” τους συνεχίζεται “πέραν του ωραρίου”. Θυμάμαι πως σε αυτές τις λέσχες διασκέδασα με την οικογένειά μου Χριστούγεννα και Πάσχα, σε διαλείμματα βάρδιας από την “εργασία” μου και όταν η πλειοψηφία των συμπατριωτών μου βρισκόταν στα σπίτια τους.

Θυμάμαι πως σε αυτές τις λέσχες δεν υπήρχαν υπηρέτες, γιατί η Πατρίδα μου δεν αποδέχτηκε ποτέ τη δουλεία. Οι λέσχες αυτές λειτουργούσαν και λειτουργούν στηριζόμενες στις προσπάθειες συναδέλφων και παιδιών του Ελληνικού Λαού που κλήθηκαν να υπηρετήσουν την πατρίδα τους.

Θυμάμαι, πως η Πατρίδα διέθεσε σε πολλούς από εμάς οικίες σε χαμηλό κόστος και όχι δωρεάν, γιατί οι περισσότεροι από εμάς αλλάζαμε συχνά τόπο κατοικίας και σχολεία στα παιδιά μας γιατί έτσι το επέβαλλε η “εργασία” μας.

Θυμάμαι, πως η Πατρίδα διέθετε χώρους μέσα σε στρατόπεδα στα οποία ψωνίζαμε πιο φθηνά κάποια αναγκαία είδη. Χώροι που λειτουργούσαν και λειτουργούν χάρη στις προσπάθειες και τον κόπο συναδέλφων επιτυγχάνοντας έτσι χαμηλότερο κόστος.

Θυμάμαι, πως η Πατρίδα μου παρέχει γενναιόδωρα σύνταξη στην ηλικία των πενήντα ετών περίπου, μετά από εικοσιέξι χρόνια υπηρεσίας στα οποία δεν υπήρχαν αργίες, γιορτές, ωράριο, υπερωρίες.

Θυμάμαι επίσης πως και ο δικός μου αείμνηστος πατέρας, υπηρέτησε αμισθί ως είχε χρέος την Πατρίδα και η πενιχρή σύνταξη που άφησε στη μητέρα μου μετά από σαράντα χρόνια εργασίας έχει επίσης μειωθεί επειδή όμως κάποιοι άλλοι – ημέτεροι λαμβάνουν δύο και τρείς παχυλές συντάξεις ή μισθούς.

Θυμάμαι, πως πριν από αρκετά χρόνια κάποιοι «ονόματι αξιωματικοί» δεν τίμησαν τον όρκο τους προς την Πατρίδα. Μεγίστη προδοσία, που αποτέλεσε όμως ταυτόχρονα τη σύγχρονη κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις αμαρτίες ενός πολιτικού συστήματος, που συνεχίζει να άρχει με τις ίδιες τακτικές και που φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Το άρθρο «Δεν Ξεχνώ» προηγούμενου συναδέλφου δεν νομίζω ότι εκφράζει απειλή διαμέσω ψήφου, για τις οποίες άλλωστε κάποιοι μάλλον κόπτονται ιδιαίτερα, αλλά υπενθύμιση σε αυτούς τους κάποιους ότι δεν θα βρουν πλέον εξιλαστήρια θύματα για να φορτώσουν τυχόν δικές τους αμαρτίες.

      Γιατί εγώ ΘΥΜΑΜΑΙ τον όρκο που έδωσα προς την Πατρίδα μου και θα είμαι για πάντα ευγνώμων για όσα μου έχει προσφέρει.