Τι άλλαξαν οι συγκεντρώσεις των στρατιωτικών

Γράφει ο
Βασίλης Γκαβαρδίνας    
Ανθλγός (ΑΠΖ)

Μετά τις μεγαλειώδης συγκεντρώσεις των στρατιωτικών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πρωτοφανής για τα ελληνικά χρονικά, τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Πραγματικά έγιναν κοσμοιστορικές αλλαγές τόσο στο μικρόκοσμο των στρατιωτικών όσο και στην αντιμετώπισή μας πλέον από όλους τους υπόλοιπους.
   
     
Κατ αρχήν εμείς οι στρατιωτικοί καταλάβαμε ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις συνεχείς επιθέσεις που δεχόμαστε εδώ και 3 χρόνια. Δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια συγκρούσεων, αντιδικιών και αλληλοκατηγοριών ανάμεσα μας. Εν'ενεργεία και εν’αποστρατεία στρατιωτικοί, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί γίναμε μία γροθιά. Ενώσαμε τις φωνές μας και πλέον η κραυγή απόγνωσής μας, έγινε εκκωφαντική.

            
Όλοι πλέον κατάλαβαν ότι κάτι έχει αλλάξει. Σε επερώτηση 51 βουλευτών, του βασικού κυβερνώντος κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας (πρωτοφανέστατος αριθμός επερωτώντων) αναγνωρίζεται η μεγάλη αδικία που υπέστησε ο κλάδος μας και θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να αποκατασταθεί καταρχήν το κύρος των στρατιωτικών από τους «αντιμιλιταριστές» που δείχνουν να κατέχουν καίρια κυβερνητικά αξιώματα, αλλά και των μισθών και των συντάξεών μας που μαθηματικά οδηγούν στην εξαθλίωση. Πρέπει να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να διώξουν από την ψυχή μας το αίσθημα τις αδικίας που μας έχει κυριεύσει εδώ και πολλά χρόνια. Την γενική εντύπωση ότι είμαστε εργαζόμενοι β’ κατηγορίας, και την πεποίθηση ότι κανένας δεν έχει σκύψει ποτέ, και ούτε πρόκειται να το κάνει, στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.
         
          
Το στεγαστικό και η αναγκαστική ανεργία της συζύγου μας είναι ανυπέρβλητα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τόσο οι εν’ενεργεία όσο και οι συνταξιούχοι στρατιωτικοί αλλά κανένας αποφασίζων δεν θέλει να δει το πρόβλημα κατάματα. Το θέμα των χιλιάδων απλήρωτων υπερωριών θεωρείται απολύτως φυσιολογικό από όλους τους πολιτικούς μας προϊσταμένους εδώ και δεκαετίες (σύμφωνα με τις απαντήσεις τους στη βουλή των Ελλήνων). Άραγε οι ίδιοι θα επέλεγαν ποτέ για τους εαυτούς τους, τις συζύγους του ή τα παιδιά τους τη δωρεάν εργασία οπουδήποτε;
  
          
Η πραγματικότητα είναι ότι αυτοί που ανέλαβαν να υλοποιήσουν τα μνημόνια σχεδίασαν και εφαρμόζουν μια φιλοσοφία των τελευταίων δεκαετιών που θέλει τους στρατιωτικούς να είναι μια κατηγορία «άχρηστων», «αντιπαραγωγικών» και «αναγκαίο κακό» ανάμεσα στους κρατικούς υπαλλήλους. Πρέπει λοιπόν το μισθολογικό κόστος των στρατιωτικών να ανταποκρίνεται απολύτως στη φιλοσοφία τους άσχετα αν στους σχεδιασμούς τους δεν υπολόγισαν ότι δεν μπορεί να συντηρηθεί μία μονόμισθη οικογένεια (με πάγιο έξοδο καταβολής ενοικίου) με μισθούς 700,800,ή ακόμα και 1200 ευρώ. Αλήθεια σαν ανέκδοτο θα άκουγαν το γεγονός ότι κάποτε οι μισθοί των στρατιωτικών ήταν συνδεμένοι με αυτές των δικαστικών. Ο ελληνικός λαός όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι όταν η πατρίδα το απαιτήσει όλοι οι έλληνες να προτάξουμε τα στήθη μας για την υπεράσπισή της, οι στρατιωτικοί θα είμαστε στη πρώτη γραμμή χωρίς να υπολογίσουμε το πολυτιμότερο αγαθό μας δηλαδή τη ζωή μας. Άραγε αυτοί (οι αντιμιλιταριστές) θα είναι πίσω μας ή θα ψάχνουν κάποιο αεροπλάνο να «την κάνουν»;
      
       
Ήρθε λοιπόν η στιγμή όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πρέπει να καταλάβουν ότι προκαλούν μεγάλη ζημιά στο αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων, και να μην τρέφουν αυταπάτες ότι ο στρατός λειτουργεί με αυτόματο πιλότο και δεν τον αγγίζουν οι αποφάσεις τους. Είναι πλείστα τα παραδείγματα στην ιστορία όπου αποδεικνύουν ότι μόνο το ηθικό κερδίζει τις μάχες. Πολυάριθμοι στρατοί καταστράφηκαν από υποδεέστερους αντιπάλους λόγω ανυπαρξίας ηθικού και διάθεσης να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων.
  
       
Και εμείς οι στρατιωτικοί όμως έχουμε τις ευθύνες μας. Για δεκαετίες ολόκληρες δίναμε την εντύπωση σε όλους τους κυβερνώντες ότι ήμασταν εργαζόμενοι χωρίς προβλήματα. Υπήρχε η αντίληψη ότι πρέπει να παρουσιάζουμε την ιδανική εικόνα και όχι την πραγματική. Αφήναμε να αλωνίζουν στα Μ.Μ.Ε. άνθρωποι που καταφέρονταν εναντίον μας για χρόνια δημιουργώντας την εντύπωση στον ελληνικό λαό ότι ανήκουμε στην κατηγορία των προνομιούχων δημοσίων λειτουργών. Αλήθεια πόσες φορές δεν μας έκαναν να αγανακτήσουμε εκφράσεις του τύπου «τι ανάγκη έχετε εσείς αφού ενοίκιο δεν πληρώνετε» ή «είναι απαράδεκτο να ταΐζουμε δωρεάν εσάς και τις οικογένειές σας κάθε μέρα στις στρατιωτικές λέσχες» ή « κάθε καλοκαίρι κάνετε δωρεάν διακοπές» ή «καλά είναι δίκαιο σε όλους τους συνταξιούχους στρατιωτικούς να χαρίζονται δωρεάν σπίτια και μάλιστα σε ακριβές περιοχές όπως στου Παπάγου;». Αυτή τη επικρατούσα άποψη πληρώνουμε τώρα.    

      
Όλα όμως τώρα άλλαξαν. Μετά το «σεισμό» που προκάλεσαν οι συγκεντρώσεις μας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, καθώς και οι δημόσιες τοποθετήσεις μας και δηλώσεις μας σε όλα τα Μ.Μ.Ε. φαίνεται ότι άλλαξαν το κλίμα. Ανέδειξαν την πραγματική έκταση του προβλήματος των, πέρα από κάθε λογική, μειώσεων των μισθών και των συντάξεων των στρατιωτικών και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν πλέον οι αποφασίζοντες για να αποκαταστήσουν τα πράγματα και να εξαλείψουν το αίσθημα της αδικίας από μια τεράστια κατηγορία εργαζομένων. Όλοι ελπίζουμε αυτό να γίνει σύντομα γιατί αλλιώς όταν η αδικία μεταβληθεί σε οργή θα καταλάβουν ότι ο «δεδομένος» και «κοιμόμενος γίγαντας» θα ξυπνήσει και τότε θα είναι αργά για πολλούς.