ΕΛΛΑΔΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1822

ΕΛΛΑΔΑ    ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ  

 

13    ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ   1822 :

  Η Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου καθιερώνει τη γαλανόλευκη ως επίσημο σύμβολο του επαναστατημένου γένους των Ελλήνων

  Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου

Από τη Βικιπαίδεια,

Tο πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας, το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος» που ψηφίστηκε στην Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου

Η Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου ή Πρώτη Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου έγινε το 1821 και ήταν η πρώτη συνέλευση νομοθετικού σώματος του νέου Ελληνικού κράτους. Συνήθως αναφέρεται και ως Α' Συνέλευση Επιδαύρου ή ως Α' Εθνοσυνέλευση.

Η διοργάνωση

Αρχικά είχε οριστεί από τον Υψηλάντη το Άργος ως τόπος για την εθνοσυνέλευση. Οι «πληρεξούσιοι» ή «παραστάτες» ορκίστηκαν στην παλαιά εκκλησία του Αη Γιάννη του Άργους. Η Εθνοσυνέλευση άρχισε στις 20 Δεκεμβρίου 1821, στο χωριό Πιάδα (Νέα Επίδαυρος) κοντά στην Αρχαία Επίδαυρο. Οι εργασίες της εθνοσυνέλευσης έληξαν στις 16 Ιανουαρίου 1822.

Εργασίες της Εθνοσυνέλευσης

Στην Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου γράφτηκε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος, ορίστηκε ο τρόπος της προσωρινής λειτουργίας του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους και ψηφίστηκε την 1 Ιανουαρίου 1822 το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας, το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος», έργο του Ιταλού Βιντσέντζο Γκαλλίνα (Vincenzo Gallina) μαζί με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και τον Θεόδωρο Νέγρη Την επιτροπή που είχε οριστεί από τη Συνέλευση για τη συγγραφή του συντάγματος αποτελούσαν οι: Θεόδωρος Νέγρης, Γεώργιος Αινιάν, Δρόσος Μανσόλας, Ι. Ορλάνδος, Πέτρος Σκυλίτζης, Α. Μοναρχίδης, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Ι. Κωλέτης, Φώτιος Καραπάνου, Παλαιών Πατρών Γερμανός Γ', Πανούτζος Νοταράς και Α. Κανακάρης. Σε αυτό το Σύνταγμα, ορίστηκε και το εθνικό σύμβολο, η ελληνική σημαία. Το Σύνταγμα που ψηφίστηκε προέβλεπε προστασία των ατομικών ελευθεριών, την αντιπροσωπευτική αρχή καθώς και της διάκριση των εξουσιών. Ορίστηκε ότι η «Διοίκησις» θα γινόταν από το «Βουλευτικόν» και το «Εκτελεστικόν», ενώ το «Δικαστικόν» θα ήταν ανεξάρτητο όργανο. Η απονομή δικαιοσύνης προβλεπόταν από τα «Κριτήρια» (τα δικαστήρια). Στη Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους, το 1823 το Σύνταγμα αυτό βελτιώθηκε.

Ένα από τα σημαντικά σημεία της Πρώτης Εθνοσυνέλευσης είναι η έλλειψη αναφοράς στη Φιλική Εταιρεία.

Σύσταση

Στην εθνοσυνέλευση συμμετείχαν εκπρόσωποι από την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα (Ανατολική χέρσος Ελλάδα και Δυτική χέρσος Ελλάδα όπως ήταν χωρισμένη) καθώς και από τα νησιά Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά. Επίσης συμμετείχε, ψήφισε και υπέγραψε και αντιπρόσωπος των Αλβανών .

Η εκλογές για τους πληρεξούσιους, παραστάτες όπως λέγονταν, δεν ήταν τακτικές όπως δεν υπήρχε κανένας περιορισμός πόσους θα έστελνε κάθε επαρχία. Οι περισσότεροι πληρεξούσιοι ήταν από τη Στερεά Ελλάδα αφού εκτός τους εκπροσώπους των επαρχιών πήραν μέρος και αυτοί πού έστειλε ο Άρειος πάγος , συνήγοροι όπως αποκαλούνταν. Οι πληρεξούσιοι χωρίστηκαν σε τέσσερις κλάσεις και ψήφιζαν σύμφωνα με τον διαχωρισμό αυτό, κάθε κλάση έκλεξε από τρία μέλη συστήνοντας 12 μελής επιτροπή για την σύνταξη οργανικού νόμου.

Στο Εκτελεστικό εκλέχθηκαν οι Αλέξανδρος  Μαυροκορδάτος, πρόεδρος εκτελεστικού, Αθανάσιος Κανακάρης, αντιπρόεδρος, Αναγνώστης Παπαγιαννόπουλος (Δεληγιάννης), Ιωάννης Ορλάνδος και Ιωάννης Λογοθέτης^[.

Κατάλογος εκπροσώπων

Οι εκπρόσωποι ή πληρεξούσιοι ήταν 60 και σύμφωνα με τα γραφόμενα στα πρακτικά της Εθνοσυνέλευσης ήταν χωρισμένοι σε τέσσερις κλάσεις ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή, επιλεγμένες «κατά κλήρον» (δηλαδή η σειρά τους προέκυψε με κλήρο και όχι με άλλο κριτήριο). Οι εκπρόσωποι που υπέγραψαν στις 20 Δεκεμβρίου στα πρώτα πρακτικά αναφέρονται παρακάτω

Οι κατά Α' κλήρον κλάσεως (Ανατολική Χέρσος Ελλάδα) Οι τοποθεσίες από τις οποίες προέρχονταν οι εκπρόσωποι καταγράφονται από την επικύρωσή τους κατά τη Συνέλευση των Σαλώνων 17 Νοεμβρίου 1821 του Οργανισμού της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδας Ταλαντίου Νεόφυτος (Αθήνα) Θεόδωρος Νέγρης (Ζητούνι και Μποτονίτσα) Άνθιμος Γαζής (εξ΄Αγράφων και πάσης Θεσσαλίας) Γρηγόριος Κωνσταντάς (εξ Αγράφων και Πάσης Θεσσαλίας) Ιωάννης Λογοθέτης (Λιβαδειά) Λάμπρος Νάκος ή Νάκου (Λιβαδειά) Γεώργιος Αινιάν (Πατρατζίκι) Γεωργάκης Παπαηλιόπουλος ή Γεώργιος Παππά Ηλιόπουλος (Σάλωνα) Γιαννούτσος Κόντες ή Γιαννούτζης ή Γιαννούτζος Κοντάκης (Σάλωνα) Σωτήρης Δούρος ή Τούρο (Θήβα) Κωνσταντίνος Σεπεντζής ή Σαποντζής ή Κωνσταντής Σαπουντζής (Θήβα) Δρόσος Μανσόλας (εξ΄Αγράφων και πάσης Θεσσαλίας) Ιωάννης Σκανδαλίδης (Μακεδονίας - Θεσσαλονίκη) Αλέξανδρος Αξιώτης (Εύριπος) Λάμπρος Αλεξάνδρου (Ταλάντι) Χ. Κυριαζής, Κυριεζής ή Κυριατζής (εξ΄Αγράφων και πάσης Θεσσαλίας) Αδάμ Δούκας[ ή Αδάμης (Θήβα) Ζαχαρίας Παναγιωτάδης ή Παναγιωτίδης ο εκ Σκοπέλου Οι κατά Β' κλήρον κλάσεως (Νήσοι: Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά) Ιωάννης Ορλάνδος Μανώλης Τομπάζης, (Ύδρα) Αναγνώστης Οικονόμου ή Οικονόμος Φ. Βούλγαρης Χ. Γιάννης Μέξης αναφέρεται και Μαίξις) Γκίκας Μπότασης Ανδρέας Αναργύρου (αναφέρεται ως Ανδρέας Χ. Αναργύρου) και Χα΄. Αναργύρου (Ανδρέας Χατζηαναργύρου) (Σπέτσες) Γιώργης Μπούκουρης Σκυλίτσης Ομηρίδης ή Πέτρος Ομηρίδης Σκυλίτζης Αναγνώστης Μοναρχίδης Οι κατά Γ' κλήρον κλάσεως (Δυτική Χέρσος Ελλάδα) Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, πρόεδρος εκτελεστικού Φώτος Μπόμπορης Ιωάννης Κωλέττης Φώτος Καραπάνου ή Φώτιος Αλέξανδρος Τζιμπουρόπουλος ή Αλέξιος Τσιμπουράκης ή Ζιμπουρόπουλος Σπυρίδων Κουρκουμέλης ή Κορκουμέλης Οι κατά Δ' κλήρον κλάσεως (Πελοπόννησος) Παλαιών Πατρών Γερμανός Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αντιπρόεδρος του Βουλευτικού Σωτήριος Χαραλάμπους ή Χαραλάμπης Πανούτσος Νοταράς ή Πανούτζος Αθανάσιος Κανακάρης (Πάτρα) Αναγνώστης Παπαγιαννόπουλος ή Παππαγιαννόπουλος Γιαννούλης Καραμάνος Πολυχρόνης Τζανέτου ή Πολυχρόνιος Άλλοι εκπρόσωποι Παρακάτω αναφέρονται εκπρόσωποι που υπογράφουν το «Προσωρινόν Πολίτευμα» την 1η Ιανουαρίου αλλά δεν είχαν υπογράψει στα Πρακτικά της 20ης Δεκεμβρίου: Επίσκοπος Λιτζάς και Αγράφων Δοσίθεος Διονύσιος Πετράκης Σπυρίδων Πατούσας Γεώργιος Ψύλλας Αναστάσιος Λιδωρίκης (Αναστάσης Ανα: Λοιδωρίκης) Γεώργιος Αποστόλου Χαράλαμπος Παπαγεωργίου ή Παππά Γεωργίου (Πολίτης) (Μαλανδρινό) Κ. Τασσίκας[ Ιωάννης Βιζούλας (Μακεδονία) Βασίλειος Ν. Μπουντούρης ή Βασίλης Ν. Μπουντούρη (Ύδρα) Χριστόδουλος Κούτσης ή Κούτζης Νικόλας Δημήτρη Λάζαρης ή Νικόλαος Δημητρίου Λαζαρή Καπετάν Μανώλης Κασιώτης Ζώης Πάνου (Παραμυθιά) Γιαννάκης Πλακοτής ή Πλακωτής Ανδρέας Ζαΐμης (εκλέχθηκε από την Πελοποννησιακή Γερουσία για να πάρει μέρος στην Εθνοσυνέλευση) Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος  (εκλέχθηκε από την Πελοποννησιακή Γερουσία για να πάρει μέρος στην Εθνοσυνέλευση) ΕΘΝΙΚΟ   ΣΥΜΒΟΛΟ   H ελληνική σημαία H πρώτη ελληνική σημαία (1822-1978) ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ Το εθνόσημο της Ελλάδας Το πιο γνωστό εθνικό σύμβολο που χρησιμοποιείται από τους Έλληνες είναι η Σημαία της Ελλάδας, η οποία αποτελείται από ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλασσόμενες λωρίδες, πέντε κυανές και τέσσερις λευκές, ενώ στην πάνω αριστερή γωνία, μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο υπάρχει ένας λευκός σταυρός. Οι εννέα στο σύνολο λωρίδες συμβολίζουν τις συλλαβές της φράσης "ελευθερία ή θάνατος", που με τη σειρά του αποτελεί το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας, ενώ ο σταυρός συμβολίζει την Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία που είναι η επίσημη θρησκεία της Ελλάδας. Τα χρώματα, συμβολίζουν το κυανό της θάλασσας και το λευκό των κυμάτων. Η σημαία έχει ταυτιστεί με το σύνολο του ελληνικού έθνους και γι' αυτό χρησιμοποιείται συχνά από όλους τους Έλληνες ανεξαρτήτως του πού διαμένουν, δηλ. από τους Έλληνες της Κύπρου, την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, καθώς και από τους Έλληνες της διασποράς. Από το 1822 μέχρι το 1978, η επίσημη σημαία της Ελλάδας απεικόνιζε έναν λευκό σταυρό μέσα σε ένα κυανό πλαίσιο, σύμβολο το οποίο είναι άμεσα συνδεδεμένο με την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα. Αρκετές φορές, σε πίνακες που αφορούν στον Απελευθερωτικό Αγώνα, απεικονίζεται μια παραλλαγή της σημαίας αυτής, με κυανό σταυρό μέσα σε λευκό πλαίσιο. Ένα πολύ διαδεδομένο εθνικό σύμβολο είναι το Εθνόσημο της Ελλάδας, το οποίο αποτελείται από έναν κυανό θυρεό που σχηματίζει μια αιχμή στο κέντρο της κάτω πλευράς, ο οποίος φέρει έναν λευκό σταυρό και περιβάλλεται από δύο κλαδιά δάφνης. Χρησιμοποιείται από τις Εθνικές δυνάμεις και από τις κρατικές υπηρεσίες. Τέλος ένα πολύ γνωστό σύμβολο, στενά συνδεδεμένο με την ελληνική ιστορία είναι η σημαία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με τον δικέφαλο αετό, η οποία χρησιμοποιείται κυρίως από την Εκκλησία της Ελλάδος.

 

ΣΥΝΤΑΓΜΑ   Ιστορικό 

Το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι ο θεμελιώδης νόμος επάνω στον οποίο βασίζεται η διαμόρφωση ολόκληρης της νομοθεσίας της Ελλάδας όσον αφορά τα δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολίτη, την οργάνωση και βασικούς κανόνες λειτουργίας του ελληνικού κράτους και των θεσμών.
Μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 δημιουργήθηκαν διάφορα βραχύβια συντάγματα που δεν ευδοκίμησαν είτε λόγω των αδυναμιών τους είτε λόγω της εσωτερικής διαμάχης μεταξύ των πολιτικών.
Πρώτο σύνταγμα ήταν αυτό που ψηφίστηκε από την Α' Εθνοσυνέλευση στις 1 Ιανουαρίου 1822 στην Επίδαυρο με ονομασία «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος» και αναθεωρήθηκε το 1823 από την Β' Εθνοσυνέλευση στο Άστρος με τον «Νόμο της Επιδαύρου». Η Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827 ψήφισε το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος» το οποίο όμως αναστάλθηκε από την Δ' Εθνοσυνέλευση του Άργους μετά από πρόταση του Ιωάννη Καποδίστρια.
Το 1832 η Ε' Εθνοσυνέλευση Ναυπλίου στο Ναύπλιο ψήφισε το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος του 1832» (που αναφέρθηκε και ως «Ηγεμονικόν Σύνταγμα» το οποίο όμως δεν εφαρμόστηκε και ο Όθων βασίλευσε χωρίς σύνταγμα μέχρι το Μάρτιο του 1844. Σύνταγμα παραχωρήθηκε μετά από την εξέγερση της Γ' Σεπτεμβρίου 1843. Αυτό το Σύνταγμα του 1844, εγκαθίδρυσε τη συνταγματική μοναρχία και βασίστηκε αρκετά στο γαλλικό σύνταγμα του 1830 και το βελγικό του 1831. Μετά την ανατροπή του Όθωνα ψηφίστηκε στην Αθήνα Σύνταγμα του 1864 το οποίο εισήγαγε τον θεσμό της βασιλευομένης δημοκρατίας. Το σύνταγμα του 1864 αναθεωρήθηκε με το Σύνταγμα του 1911 ενώ τα έτη 1920 και 1924 αποπειράθηκε να αναθεωρηθούν ξανά αλλά η διαδικασία διακόπηκε λόγω επαναστατικών πράξεων.
Το σύνταγμα αυτό ήταν ένα από τα πρώτα στον κόσμο που καθιέρωσε την καθολική ψηφοφορία (των ανδρών) ανεξαρτήτως οικονομικού εισοδήματος. Μόνον οι πλήρως οικονομικά εξαρτημένοι άνδρες (τσιράκια ή οικόσιτοι) δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Αυτό, σε αντιδιαστολή με τα άλλα δυτικά συντάγματα της εποχής όπου μόνον οι γαιοκτήμονες αστοί είχαν δικαίωμα ψήφου. Για να εκτιμήσουμε αυτή τη διαφορά αρκεί να πούμε ότι ενώ στην Γαλλία ή στην Αγγλία την εποχή εκείνη είχε δικαίωμα ψήφου το 10% των ενήλικων ανδρών περίπου, στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό ήταν περίπου 90%.
Το 1926 συντάχθηκε το «Σύνταγμα της τριακονταμελούς επιτροπής» το οποίο δεν ίσχυσε αφού συντάχθηκε νέο από αναθεωρητική βουλή που ψήφισε το «Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας» με το οποίο το πολίτευμα μετατρεπόταν σε αβασίλευτη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Το 1935 επανήρθε η μοναρχία με το σύνταγμα του 1864/1911 αλλά μετά την δικτατορία της 4 Αυγούστου 1936 έπαυσαν να ισχύουν ουσιώδεις διατάξεις του. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το σύνταγμα αναθεωρήθηκε το 1952.
Η δικτατορία της Χούντας των Συνταγματαρχών παρουσίασε νέο Σύνταγμα το 1968 το οποίο επικυρώθηκε στο δημοψήφισμα του ίδιου έτους και ένα νεώτερο το 1973 που επίσης επικυρώθηκε με δημοψήφισμα το 1973, το οποίο έπαυσε να έχει ισχύ με την πτώση της το 1974, οπότε μετά από το Δημοψήφισμα του 1974 που διεξάχθηκε τη 8η Δεκεμβρίου 1974, το πολίτευμα της Ελλάδας μετατράπηκε ξανά σε αβασίλευτη δημοκρατία και συντάχθηκε νέο σύνταγμα από την πέμπτη Αναθεωρητική Βουλή και τέθηκε σε ισχύ στις 11 Ιουνίου 1975, το οποίο ισχύει σήμερα όπως αναθεωρήθηκε το 1986, το 2001 και το 2008.